Wauw, waar zal ik beginnen. Ik wordt namelijk heel enthousiast van onze nieuwe dekbedovertrekken van SNURK Amsterdam. En niet alleen ik want mijn zoontje Tjibbe werd ook heel enthousiast tijdens het uitpakken van onze bestelling. Wat ik wel snap want: hallo schattige dieren afbeeldingen! Weer eens wat anders dan die saaie effen dekbedovertrekken of van die ouwbollige met bloemen of andere doorsnee printjes. Hier word je toch veel vrolijker van?
Waarom heb je een blog? Waarom deel je alleen maar dingen over je kind? Dat zijn vragen die ik wel eens krijg van mensen of kennissen die het maar dom vinden wat ik doe op mijn Instagram pagina. Het antwoord op deze vragen is eigenlijk: weet ik niet. Ik doe iets omdat ik dat leuk vind. Op een dag heb ik een idee, voer het uit, en zo is het gegaan. Ik zie het ook als een mini dagboek, leuk voor later zeg maar. En daar komt bij: ik praat veel, schrijf graag leuke korte verhaaltjes over dingen die gewoon in mijn hoofd zitten, vind het leuk om foto’s te maken en deze te bewerken en ik heb al heel veel leuke mensen leren kennen waarmee in dezelfde interesses deel.
Ja jongens. Ik weet het eigenlijk nog steeds niet of ik dit wel moet delen maar aan de andere kant waarom ook niet. Ik wil namelijk niet dat het ‘een ding’ wordt en aangezien het zwangerschaps aankondigingen regent op insta wil ik niet ineens met een sneu verhaal komen. Want ik ben echt heel blij voor iedereen. Maar toch ga ik mij kwetsbaar opstellen. Omdat ik denk dat er meer mensen in hetzelfde schuitje zitten en wie weet hebben zij er iets aan. Het zit namelijk zo: wij proberen nu 1,5 jaar zwanger te worden van een tweede kindje. Ik ga jullie meenemen welke onderzoeken wij het afgelopen jaar hebben gehad en waar wij staan op dit moment.
Inmiddels ben ik aardig ontzwangerd en helemaal gewend aan mijn 'moederleven'. Zo gek dat de dingen waarover je zo onzeker was tijdens je zwangerschap nu al zo normaal zijn en al aardig zijn geïnfiltreerd in de dagelijkse gang van zaken. Ook het moederschap op zich, daar ben ik nog zelden onzeker over. Ik kan mij de eerste weken nog herinneren waarin ik dagelijks mijn moeder belde omdat Tjibbe maar bleef huilen en ik werkelijk geen idee had wat ik moest doen en constant dacht doe ik het wel goed?
Zo, alweer een jaar voorbij. Zoveel gebeurd. Leuke dingen en soms minder leuke dingen. Vaak ben je bepaalde momenten alweer vergeten maar daarom vind ik Instagram dus zo leuk (en handig). Even terug scrollen en je geheugen is weer lekker opgefrist. Ik vind deze tijd van het jaar altijd een mooi moment om plannen te maken voor volgend jaar. Goede voornemens worden ze ook wel genoemd (haha). Een beetje afgezaagd tegenwoordig maar ik houd er van. Voor mij voelt dat als schrijven in een leeg en nieuw notitieblok. En ook al gaan ze misschien niet allemaal lukken (ik houd alle opties even lekker open mochten ze mislukken) dit gevoel om nieuwe plannen te maken voor een nieuw jaar waar alles nog mogelijk is voelt toch heerlijk?
Wat is nou een moederleven blog zonder bevallingsverhaal. Dus laat ik bij het begin beginnen en mijn bevallingsverhaal delen. Dit is namelijk het moment waarop ik moeder werd en waar het natuurlijk allemaal begon: het moederleven.
Misschien hebben jullie het wel gezien. In mijn biografie op Instagram heb ik vermeld dat ik (loeder)moeder van Tjibbe ben. Maar is dat ook echt zo? Om daarachter te komen moeten we eerst maar eens de betekenis achter het woord opzoeken:
Al heel jong wist ik dat als ik ooit kinderen zou mogen krijgen dan wilde ik graag borstvoeding geven. Mijn moeder heeft altijd verteld hoe mooi deze momenten voor haar waren en dat het bij haar goed lukte zonder problemen. Dus ik had er alle vertrouwen in dat het bij mij ook wel goed zou komen. Maar toen het moment daar was merkte ik toch dat ik het in mijn hoofd veel rooskleuriger had gemaakt dan dat de werkelijkheid was. Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen ging mijn bevalling ook al anders dan gepland en zo dus ook mijn borstvoeding avontuur.