Inmiddels ben ik aardig ontzwangerd en helemaal gewend aan mijn 'moederleven'. Zo gek dat de dingen waarover je zo onzeker was tijdens je zwangerschap nu al zo normaal zijn en al aardig zijn geïnfiltreerd in de dagelijkse gang van zaken. Ook het moederschap op zich, daar ben ik nog zelden onzeker over. Ik kan mij de eerste weken nog herinneren waarin ik dagelijks mijn moeder belde omdat Tjibbe maar bleef huilen en ik werkelijk geen idee had wat ik moest doen en constant dacht doe ik het wel goed?
En dan Google er maar weer bij pakte om te checken of er toch niks met hem aan de hand was (wat natuurlijk het domste is wat je op zo’n moment kunt doen). En nu lach ik erom. Want ik kan het me niet meer voorstellen dat ik dat ooit nog eens zo zou doen. Ook omdat ik nu alles behalve dat onzekere net geworden moedertje ben. Op de één of andere manier is er de afgelopen maanden zo'n sterk moederinstinct geroeid dat ik daar nu blindelings op durf te vertrouwen.
Waar ik ook erg om moet lachen zijn alle loze beloftes die ik met mezelf maakte tijdens de zwangerschap. Van die uitspraken van 'zo ga ik het doen als hij geboren is'. En alles wat ik heb geroepen, daarvan is allemaal het tegenovergestelde gebeurd. En nu weet ik dat dit ook niet heel vreemd is. Want ja, niks is zo veranderlijk als een kind. Slaapt hij eindelijk weken door en dan een dag later weer: oh grapje toch niet.
Zo had ik tijdens mijn zwangerschap het al helemaal idealistisch bedacht dat mijn kind lekker alles volgens een mooi tijdschema zou doen. Eten, slapen, dat soort dingen. Want ja, zo deed mijn moeder dat vroeger ook. En (borst)voeden op verzoek? Nou daar begin ik niet aan! (hoor ik mezelf nog zeggen). Maar dan kom je erachter dat het enige, wat je baby doet stoppen met huilen, de borst geven is. Nou je moest eens zien hoe snel ik was veranderd in een op-verzoek-voedende-moeder. En ook nu, wij doen niks op tijd. Elke dag is anders. Ook de eet en slaap hoeveelheden wisselen per dag. Lekker going with the flow! En ik houd ervan. Ik merk dat ik ook rustiger ben nu ik er vrede mee heb dat alles niet zo perfect is.
En nu ben je vast benieuwd wat de andere loze beloftes zijn die ik met mezelf had gemaakt. Dus hier zijn ze nog even op een rijtje:
- Ik wilde geen gekleurd speelgoed, want dat was zo lelijk in huis. Nou ik kan je vertellen we hebben alleen maar gekleurd speelgoed. Simpelweg omdat Tjibbe dat natuurlijk het allerleukst vindt. En nu denk ik: lekker boeien!
- Ik zou lekker fulltime blijven werken want ik wilde immers nog meer carrière maken. En kijk me nu eens. Mijn baan als bedrijfsleider opgezegd en nu parttime aan het werk als telefoniste. En ik vind het heerlijk om nu zoveel thuis te zijn met mijn gezin.
- Potjes voeding? Dat zou ik mijn kind nooit geven! Nou wel dus, haha. Laatste maanden ben ik wel alleen zelfgemaakte hapjes aan het maken maar de eerste maanden dat hij mocht gaan eten kreeg hij bijna alleen maar potjes. En waarom? Lekker makkelijk. Had het al druk genoeg met mijn toen nog fulltime baan en een man die door de weeks van huis is voor zijn werk.
- Ook had ik bedacht dat ik niet altijd naar mijn kind zou gaan als hij huilde. Want ja iedereen die ik hoorde zei alleen maar dat ze vroeger hun kinderen ook gewoon even een tijdje lieten huilen. Nou dat kon ik dus niet! Ik heb Tjibbe nooit lang laten huilen, en ik ben er ook achter dat dit ook totaal niet werkt voor ons.
- En dan al die regeltjes. Alles biologisch, geen suiker, geen BabyTV en geen loopstoeltje. Nou ook daar ben ik erachter gekomen dat ik daar heel kriebelig van wordt. Tjibbe krijgt een paar keer per week diksap (suiker), kijkt regelmatig een kwartiertje BabyTV, krijgt gewoon de pindakaas van Lidl op zijn brood, zijn vader geeft hem stiekem wel eens een lepeltje eten van iets wat hij eigenlijk niet zou mogen (bijvoorbeeld slagroom) en ik heb laatst overwogen om zo'n lekker hysterisch loopstoeltje aan te schaffen. Alles gewoon met mate, overal waar 'te' voorstaat is niet goed zeggen ze wel eens. Oftewel: gezondboeren verstand. En misschien ben ik wel gewoon een beetje een loedermoeder hierin.
De conclusie van dit verhaal? Geloof nooit de uitspraken van een zwangere vrouw! Grapje natuurlijk. Maar ik heb wel geleerd dat je geen perfectionistische idealen moet proberen na te leven, daar veel gelukkiger van wordt, en het toch loopt zoals het loopt.
Reactie plaatsen
Reacties