Waarom heb je een blog? Waarom deel je alleen maar dingen over je kind? Dat zijn vragen die ik wel eens krijg van mensen of kennissen die het maar dom vinden wat ik doe op mijn Instagram pagina. Het antwoord op deze vragen is eigenlijk: weet ik niet. Ik doe iets omdat ik dat leuk vind. Op een dag heb ik een idee, voer het uit, en zo is het gegaan. Ik zie het ook als een mini dagboek, leuk voor later zeg maar. En daar komt bij: ik praat veel, schrijf graag leuke korte verhaaltjes over dingen die gewoon in mijn hoofd zitten, vind het leuk om foto’s te maken en deze te bewerken en ik heb al heel veel leuke mensen leren kennen waarmee in dezelfde interesses deel.
Hoe kun je iets wat een ander doet (omdat diegene het leuk vindt) dom vinden? Ja oké ik snap dat niet iedereen dit wil doen. Maar dat hoeft ook niet. Ik ben zelf gewoon niet het type persoon dat snel iets dom, raar of gek vindt. Daarom vind ik het ook moeilijk te begrijpen dat anderen dat wel vinden. Één van mijn lessen in het leven: schijt hebben. Daar wordt aan gewerkt maar ik heb het nog niet helemaal onder de knie. Gelukkig krijg ik ook vaak hele leuke en lieve reacties. Berichtjes van mensen die zich herkennen in de dingen die ik deel of wat gehad hebben aan mijn persoonlijke tips die ik heb gedeeld.
Maar even terug naar het onderwerp. Ik ben dus daarom soms wel onzeker over mijn blog. Soms heb ik leuke verhaaltjes maar dan denk ik: wie zit hier nou op te wachten. En daardoor post ik vaak niks. En dat vind ik jammer. Dus daarom hoop ik dat ik meer schijt kan hebben in de toekomst. Deze blog schud ik binnen 20 minuten uit mijn mouw en zo waren er nog wel veel meer. Maar ik besef ook als ik bij alles denk: wie zit hier op te wachten, dat ik dan nooit meer iets kan posten want er zal altijd wel iemand zijn die het stom vindt.
En ik vind het ook belangrijk om ‘echt’ te zijn. Want ook ik ben maar een mens met struggles, onzekerheden en nare dingen die gebeuren in mijn directe omgeving. En ik zal niet altijd alles delen maar ik wil ook zeker niet doen alsof ik het perfecte leventje leid, oké het komt aardig in de buurt. (grapje toch) Als je mij een beetje kent weet je dat een lang serieus verhaal niks voor mij is en dat er wel de nodige dosis humor aanwezig moet zijn. En onzekerheid op bepaalde vlakken (want ik ben ook over veel dingen dan weer niet onzeker) mag je best toegeven. We hoeven niet altijd te doen alsof we nooit twijfelen, het niet weten of nooit hulp nodig hebben.
Nu is het niet zo dat ik nu wekelijks met een blog kom want ik kan niks schrijven op commando. Er is een verhaal (ik noem het zelf eigenlijk meer hersenspinsels) of er is niks. Want ik geniet ook oprecht van mijn leven offline omdat ik dat ook erg belangrijk vind. Dus dat wilde ik nog even gezegd hebben. Groetjes!
Reactie plaatsen
Reacties